Alleen op reis. Het is niet meer zo speciaal tegenwoordig, al laten sommige mensen nog steeds hun mond openvallen van verbazing als ze horen dat je alleen op pad bent. Voor mij is het al wat gewoonte geworden. Toen ik op mijn 19 naar Frankrijk trok als au pair, ontdekte ik op mijn vrije dagen al heel wat Franse steden op mijn eentje. Mijn eerste echte solo-avontuur was echter zo’n 4 jaar geleden, toen ik mijn vliegticket heen naar Hanoi (Vietnam) en terug van Ho Chih Min kocht en een goede maand later – met een klein hartje, onvoorbereid, maar een Lonely Planet in de hand – alleen op het vliegtuig stapte. Het werd de meest fantastische reis die ik ooit gedaan had! Genieten van begin tot einde en buiten één dag, heb ik me daar nooit eenzaam gevoeld!
Vorig jaar trok ik er ook weer alleen op uit. Deze keer naar Myanmar en Thailand. Al heb ik van Thailand niet zoveel gezien, omdat ik helemaal verliefd werd op het duiken, maar ook daar, waren de eenzame dagen op één hand te tellen.
Dit jaar werd de keuze voor mij gemaakt. Een vriend van mij trouwde in Slovenië, dus daar zou ik mijn vakantie doorbrengen. Met Kazou was ik al een keer in Ljubljana geweest, maar verder was het voor mij nog onbekend terrein. In het begin was ik daar samen met de rest van Swaajp, mijn improvisatietheatergroep, maar al snel na de trouw trok ik alleen verder. Niet meer bang voor het onbekende, want als ik dat aan de andere kant van de wereld kan, zal dat hier ook wel lukken.
Viel dat even tegen.
Het is niet dat het absoluut geen fijne reis was en ik Slovenië niet mooi vond. Integendeel, Slovenië was prachtig! Wel werd het de meest eenzame reis die ik ooit maakte. Ik ben er van overtuigd dat ik mezelf een sociaal persoon kan noemen. Soms wel eens sociaal onhandig en ook wel eens sociaal onzeker, maar over het algemeen ben ik goed in contacten leggen en nieuwe mensen ontmoeten. Ik vraag me nu, zo’n drie maanden later, dan ook nog steeds af hoe het kwam dat het daar zo moeilijk ging.
Ik sliep in hostels, de plek bij uitstek om andere reizigers te ontmoeten, maar ook daar kwam ik vaak geen anderen tegen. Zelfs in de kamers misliep ik mijn kamergenoten steeds of was het gewoon heel moeilijk om er conversaties mee te starten. Er waren dagen dat ik amper contact had met andere mensen en hoewel ik een dag alleen wel eens aankan, een week lang is dat écht niets voor mij.
Het goede was wel dat ik een reiziger ben die niet veel plant. Ik had dus ook geen dag bepaald dat ik terug zou keren. Naast dat ik ook gewoon blut was, besliste ik dus na 1,5 week alleen op pad dat het genoeg was. In Azië zat ik telkens voor een maand, maar hier hield ik het nog geen twee weken vol. Ik was het alleen zijn beu en had nood aan sociaal contact! Voor die reis had ik ook al 1,5 maand achter mijn boeken gezeten, dus ik had echt genoeg van eenzame momenten. Ik stapte op de bus en ging terug naar België.
Oké, het lijkt nu misschien dat ik een vreselijke reis heb gehad, maar er waren uiteraard nog steeds super mooie en leuke momenten! Zo ben ik gaan duiken, was het daar heel gemakkelijk om al liftend door het land te trekken en had ik op die manier natuurlijk wel eens een babbel met echte locals. Ook ging ik drie dagen trekken in de bergen en daar veranderde alles weer. Mensen leren kennen ging daar plots weer super gemakkelijk. Ik ontmoette daar in een hut ook Irma en Wouter waarmee ik de volgende dag samen de bergen verder in trok. Wat letterlijk én figuurlijk het hoogtepunt van mijn reis werd. Maar het moment dat ik weer terug was uit die duidelijk andere (berg)sfeer, sloeg de eenzaamheid weer toe.
Hoe het kwam? Dat weet ik niet. Ligt het aan het feit dat mensen meer op familiereis naar Slovenië trekken of het minder een backpacker land is? Dat zou kunnen! Ik weet alleszins dat voor mij de ontmoetingen op zo’n soloreis die reis onvergetelijk maken en dat heb ik hier dus gemist. De moeite om het land te verkennen is het zeker, maar misschien geen slecht land om toch zelf een reisgenoot te voorzien!
Wijsheid van een Gijs 